RoundUp, 'Uruguayan graduation', & ‘Kill the cat!'

Vandaag is het slecht weer hier, ik heb maar weer een lange broek aangetrokken en omdat het eigenlijk net wat aan de frisse kant is om buiten te zijn ben ik achter mijn laptop gekropen. Af en toe valt de regen met bakken uit de lucht en dan ben ik blij dat het hier heuvelachtig is. Thuis zouden we gootjes gaan graven zodat het water weg kan, maar hier is dat niet nodig, erosiegevoelige heuvels hebben zo hun voordelen.

Omdat de stad met alle winkels, en alle andere dingen die je nodig hebt zo’n 10 km hier vandaan is was het lastig om even te gaan winkelen. Zeker omdat er maar een handjevol bussen per dag die kant op gaan. Sommige studenten hebben een auto tot hun beschikking en anderen hebben een motor. Ook zijn er een paar die in Paysandú wonen en elke dag met de fiets op en neer gaan. Als getrainde Nederlander sprak mij dit natuurlijk wel aan en ik had bijna een fiets gekocht. Totdat Javier, een jongen met wie ik veel samenwerk, zijn fiets aanbood. Hij had een nieuwe gekocht, dus ik kon zijn oude wel lenen, ideaal! Nu kan ik wanneer mij dat uitkomt een boodschap halen, of gewoon de toerist uithangen en een rondje fietsen.

Tijdens het fietsen, en tijdens twee excursies die ik heb bijgewoond viel me op hoe agrarisch Uruguay eigenlijk is ingesteld. Waar je in Nederland langs de weg reclame tegenkomt van grote verzekeringsmaatschappijen of vrij staande kantoorruimte worden hier op grote billboards bedrijven als Cargill (de grootste graan-onderneming ter wereld) en bestrijdingsmiddelen als RoundUp aangeprezen. Tijdens de rust van een voetbalwedstrijd komt een commercial van Bayer Crop Science voorbij waarvan de inhoud met niet duidelijk is en bij benzinestations wordt brandstof voor trekkers gepromoot. En zelfs tijdens een voetbalwedstrijd komen er reclame berichten onderin beeld. Hiervan weet ik niet zeker of ze agrarisch zijn, maar het zou me niet verbazen. Irritant zijn ze in ieder geval wel.

Wanneer bestrijdingsmiddelen zo uitdrukkelijk gepromoot worden zou je verwachten dat er ook goede voorlichting bij wordt gegeven. Helaas vraag ik me af of dit wel het geval is. Met een excursie waar ik afgelopen week bij ben geweest waren we bij een boer die zijn land in de winter braak laat liggen. In voorjaar spuit hij al het onkruid dood en zaait soja. Wanneer je genoeg varieert met je middelen zorg je ervoor dat er geen resistent onkruid ontstaat. Als het niet dood gaat aan het ene middel, dan wel aan het andere. Dit had de boer waar we waren niet gedaan en nu zat hij met resistent onkruid in zijn gewas. Aangezien de studenten een analyse van het bedrijf moesten maken was er wel het één en ander aan te bevelen denk ik.

Een week voor deze excursie ben ik naar een afstudeerpresentatie geweest. Hier doet iedereen zijn afstudeeronderzoek in koppels en de presentatie waar ik bij zat was een jongen en meisje. Ze hadden een jaar lang een onderzoek uitgevoerd naar iets met soja, waar het precies over ging ben ik vergeten. Er waren bij de presentatie twee docenten aanwezig en een PhD student. Een van de docenten was de begeleider, de andere twee stelden een paar vragen, maar voor mijn gevoel was dit niet al te veel. Verder waren er flink wat studenten aanwezig, maar die stelden geen vragen. Na de presentatie begreep ik waarom al die studenten op zo’n presentatie afkomen. Toen alle formele dingen waren afgelopen moesten de afgestudeerden naar buiten. Daar werden ze opgewacht door al hun (voormalig) mede-studenten die klaarstonden met eieren, meel en (ja echt) koeienstront! Hiermee kregen de twee die de presentatie hadden gegeven de volle laag, en alsof dit nog niet genoeg was werd de jongen zijn haar ook nog afgeschoren. Mijn huisgenoot zij: ‘Uruguayan graduation’. Ik geloof dat ik dan zo overwegen om lang-studeerder te worden.

Elk land heeft zo zijn gebruiken. Gistermiddag heb ik een kaartspel geleerd wat typisch is voor Uruguay. Het was een beetje te vergelijken met rikken, maar dan anders. Terwijl we wouden beginnen met het spel zagen we een gore, uitgemergelde zwerfkat voorbij lopen. Dat beest had al eerder geprobeerd om ons keukentje binnen te dringen om wat eten te bietsen en tijdens de lunch had ik snel mijn slof naar zijn kop kunnen gooien om te voorkomen dat hij onze woonkamer binnen zou komen. Dus toen we dat vieze beest weer voorbij zagen komen werd besloten dat de poedelprijs zou zijn: ‘Kill the cat!’. Tijdens het spel probeerde ik er alles aan te doen om niet onderaan te eindigen, maar met mijn gebrek aan ervaring viel dit niet mee. Na zeven rondes, toen de eindstand werd opgemaakt kwam ik eruit als verliezer. De vraag is nu natuurlijk: ‘Heeft de kat dit overleeft?’

Groeten,
Wiert